"হাজাৰ হাজাৰ বছৰৰ উত্থান-পতনৰ পিছতো ভাৰতক স্থিৰ কৰি ৰখাত আমাৰ সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিয়ে এক বৃহৎ ভূমিকা পালন কৰিছে। "
"হনুমানজী হৈছে এক ভাৰত শ্ৰেষ্ঠ ভাৰতৰ মূল সূত্ৰ""আমাৰ বিশ্বাস আৰু আমাৰ সংস্কৃতিৰ ধাৰা সম্প্ৰীতি, সমতা আৰু সামগ্ৰিকতাৰ মাজত আছে""ৰাম কথা হৈছে সবকা সাথ-সবকাৰ প্ৰচেষ্টাৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ উদাহৰণ আৰু হনুমানজী ইয়াৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ"নমস্কাৰ!
মহামণ্ডলেশ্বৰ কংকেশ্বৰী দেৱীজী আৰু ৰাম কথা অনুষ্ঠানৰ সৈতে জড়িত সকলো গণ্যমান্য ব্যক্তি, গুজৰাটৰ এই মন্দিৰত উপস্থিত সকলো সাধু আৰু বিজ্ঞজন, মহামণ্ডলেশ্বৰ, এইচ.চি নন্দ ট্ৰাষ্টৰ সদস্যবৃন্দ, অন্যান্য পণ্ডিত আৰু ভক্তগণ! হনুমান জয়ন্তীৰ এই পৱিত্ৰ দিন উপলক্ষে আপোনালোক সকলোকে, লগতে সকলো দেশবাসীলৈ শুভেচ্ছা! এই পৱিত্ৰ দিন উপলক্ষে আজি মৰবিত হনুমানজীৰ এই বিশাল মূৰ্তি উন্মোচন কৰা হৈছে। ই সমগ্ৰ দেশ আৰু বিশ্বৰ হনুমান ভক্ত, ৰাম ভক্তসকলৰ বাবে অতি আনন্দদায়ক। আপোনালোক সকলোকে বহুত অভিনন্দন!
বন্ধুসকল,
ৰামচৰিত মানসত কোৱা হৈছে যে- बिनु हरिकृपा मिलहिं नहीं संता, অৰ্থাৎ ঈশ্বৰৰ অনুগ্ৰহ অবিহনে, সাধুৰ দৰ্শন বিৰল। মই সৌভাগ্যৱান যে যোৱা কিছুদিনত মই মা অম্বাজী, উমিয়া মাতা ধাম, মা অন্নপূৰ্ণা ধামৰ আশীৰ্বাদ লোৱাৰ সুযোগ পাইছো। আজি মই মৰবিত হনুমানজীৰ এই পৱিত্ৰ কামত অংশগ্ৰহণ কৰাৰো সুযোগ পাইছো। সাধুসকল সমবেত হোৱা এই অনুষ্ঠানত উপস্থিত থকাৰ সৌভাগ্য হৈছে।
মোৰ আদৰৰ ভাই-ভনীসকল,
মোক কোৱা হৈছে যে দেশৰ ৪ টা বিভিন্ন কোণত হনুমানজীৰ এনে ১০৮ ফুট ওখ মূৰ্তি স্থাপন কৰা হৈছে। চিমলাত এনেকুৱা এটা সুন্দৰ মূৰ্তি আমি যোৱা বহু বছৰ ধৰি দেখি আহিছো। আজি এই দ্বিতীয় মূৰ্তিটো মৰবিত স্থাপন কৰা হৈছে। দক্ষিণৰ ৰামেশ্বৰম আৰু পশ্চিম বংগত আন দুটা মূৰ্তি স্থাপনৰ কাম চলি আছে।
বন্ধুসকল,
এয়া কেৱল হনুমানজীৰ মূৰ্তি স্থাপনৰ এক সংকল্প নহয়, ই এক ভাৰত শ্ৰেষ্ঠ ভাৰতৰ সংকল্পৰ এটা অংশ। হনুমানজীয়ে সকলোকে তেওঁৰ ভক্তিৰ সৈতে, তেওঁৰ সেৱাৰ দ্বাৰা সংযোগ কৰে। সকলোৱে হনুমানজীৰ পৰা অনুপ্ৰেৰণা লাভ কৰে। হনুমান হৈছে এক শক্তি আৰু এনে এক শক্তি যিয়ে সকলো বনাঞ্চলত বাস কৰা জাতি-জনজাতি আৰু বন ভাই-ভনীসকলক সন্মান আৰু অধিকাৰ প্ৰদান কৰিছিল। সেয়েহে, হনুমান জী হৈছে এক ভাৰত, শ্ৰেষ্ঠ ভাৰতৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ কাৰক।
মোৰ আদৰৰ ভাই-ভনীসকল,
একেদৰে, দেশৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত একেৰাহে ৰামকথাৰ আয়োজন কৰা হয়। ভাষা-উপভাষা যিয়েই নহওঁক, কিন্তু ৰামকথাৰ আত্মাই সকলোকে একত্ৰিত কৰে, প্ৰভু ভক্তিৰ সৈতে একত্ৰিত হয়। এয়া হৈছে ভাৰতীয় বিশ্বাস, আমাৰ আধ্যাত্মিকতা, আমাৰ সংস্কৃতি, আমাৰ পৰম্পৰাৰ শক্তি। ই স্বাধীনতাৰ ৰাষ্ট্ৰীয় সংকল্পৰ বাবে ঐক্যবদ্ধ প্ৰচেষ্টাক শক্তিশালী কৰিছিল, বিভিন্ন শ্ৰেণীক, বিভিন্ন শ্ৰেণীৰ সৈতে সংযোগ কৰিছিল, আনকি দাসত্বৰ কঠিন সময়তো। হাজাৰ হাজাৰ বছৰ ধৰি পৰিৱৰ্তনশীল পৰিস্থিতিৰ স্বত্বেও, আমাৰ সভ্যতা, আমাৰ সংস্কৃতিয়ে ভাৰতৰ স্থিৰ অস্তিত্বৰ ক্ষেত্ৰত এক ডাঙৰ ভূমিকা পালন কৰিছে।
মোৰ আদৰৰ ভাই-ভনীসকল,
আমাৰ বিশ্বাস, আমাৰ সংস্কৃতিৰ ধাৰা হৈছে সম্প্ৰীতি, সমতা, অন্তৰ্ভুক্তি। সেয়েহে যেতিয়া অশুভশক্তিৰ ওপৰত ভাল প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ কথা আহিছিল, ভগৱান ৰামে নিজে সকলো কৰিব পৰা স্বত্বেও, তেওঁ সকলোকে লগত লৈ, সকলোকে সংযোগ কৰি, সমাজৰ প্ৰতিটো শ্ৰেণীৰ লোকক সংযোগ কৰি, সৰু-ডাঙৰ জীৱৰ সহায় লৈ, তেওঁলোকৰ সহায় লৈ আৰু সকলোকে সংযোগ কৰি এই কামটো সম্পূৰ্ণ কৰিছিল। আৰু সেয়াই সকলো প্ৰচেষ্টা, সকলোৰে প্ৰচেষ্টা। এয়াভগীয়া ৰামৰ জীৱন লীলা, সকলোৰে প্ৰচেষ্টাৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ প্ৰমাণ, যাৰ হনুমানজী এক অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ সূতা আছিল। সকলোৰে এই প্ৰচেষ্টাৰ দ্বাৰা, আমি স্বাধীনতাৰ অমৃত কালক উজ্জ্বল কৰি তুলিব লাগিব, ৰাষ্ট্ৰীয় সংকল্পপ্ৰাপ্তিৰ বাবে একত্ৰিত হ'ব লাগিব।
আৰু আজি, যেতিয়া আপুনি আপোনালোক সকলোকে মৰবিৰ কেশৱানন্দ বাপুজীৰ তাপোভুমীত চাবলৈ সুযোগ পাইছে। তেতিয়া আমি সৌৰাষ্ট্ৰত দিনে প্ৰায় ২৫ বাৰ শুনিম যে সৌৰাষ্ট্ৰৰ এই ভূমি হৈছে সাধুৰ ভূমি, চুৰাৰ ভূমি, দাতাৰ ভূমি, সাধুৰ ভূমি, সুৰা আৰু দাতাৰ ভূমি, আমাৰ কঠিয়াৱাৰ, গুজৰাটৰ এই ভূমি আৰু এক প্ৰকাৰে আমাৰ নিজৰ পৰিচয়ও ভাৰতৰ। খোখৰা হনুমান ধাম মোৰ বাবে এটা ব্যক্তিগত ঘৰসদৃশ ঠাই। ইয়াৰ সৈতে মোৰ সম্পৰ্ক সাৰাংশ আৰু কামৰ আছিল। এক অনুপ্ৰেৰণা সম্পৰ্ক আছে, বছৰ আগতে, যেতিয়াই মৰবি আহিব লগা হৈছিল, ইয়াত আৰু সন্ধিয়া কাৰ্যসূচী আছিল, মনটো আছিল, আহক হনুমান ধামলৈ যাওঁ। পূজ্য বাপুৰ সৈতে 5-15 মিনিট অতিবাহিত কৰক, তেওঁৰ হাতৰ পৰা কিছু প্ৰসাদ লওক। আৰু যেতিয়া মাচ্চু বান্ধৰ দুৰ্ঘটনা সংঘটিত হৈছিল, এই হনুমান ধাম বহুতো কাৰ্যকলাপৰ কেন্দ্ৰ বিন্দু আছিল। আৰু তাৰ বাবে, মই স্বাভাৱিকতে বাপুৰ সৈতে এক ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিছিলো। আৰু সেই দিনবোৰত, যেতিয়া মানুহবোৰ সেৱাৰ ভাৱনাৰে চাৰিওফালে আহিছিল, এই সকলোবোৰ ঠাই কেন্দ্ৰহৈ পৰিণত হৈছিল। য'ৰ পৰা মৰবিৰ ঘৰে ঘৰে সহায় কৰাৰ কাম কৰা হৈছিল। এজন সাধাৰণ স্বেচ্ছাসেৱক হোৱাৰ বাবে মই আপোনাৰ সৈতে দীঘলীয়া সময় ৰখাৰ আৰু সেই দুখৰ মুহূৰ্তত আপোনাৰ বাবে যি কৰা হৈছিল তাৰ সৈতে জড়িত হোৱাৰ সুযোগ পাইছিলো। আৰু সেই সময়ত পুজ্য বাপুৰ সৈতে হোৱা ঘটনাবোৰত, মৰবিক বিশাল কৰি তোলাটো ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা আছিল, আৰু বাপুৱে কৈছিল যে তেওঁ তেওঁৰ পৰীক্ষাত পৰিণত হৈছে। আৰু এতিয়া আমি ৰ'ব নালাগে, সকলোৱে যাব লাগিব। বাপুৱে কম কৈছিল, কিন্তু সাধাৰণ ভাষাতো আধ্যাত্মিকভাৱে কথা কোৱাটো শ্ৰদ্ধেয় বাপুৰ বিশেষত্ব আছিল। তাৰ পাছতো মই তেওঁক বহুবাৰ লগ কৰাৰ সৌভাগ্য লাভ কৰিছিলোঁ। আৰু যেতিয়া ভুজ-কচ্ছত ভূমিকম্প হৈছিল, মই ক'ব পাৰোঁ যে মৰবিৰ দুৰ্ঘটনাৰ পৰা পঢ়া শিক্ষা, এনে পৰিস্থিতিত কেনেদৰে কাম কৰিব লাগে, ভূমিকম্পৰ সময়ত কাম কৰাত তেওঁৰ অভিজ্ঞতা উপযোগী হৈ পৰিছিল। আৰু সেয়েহে মই এই পবিত্ৰ ভূমিৰ এজন বিশেষ ঋণী, কিয়নো যেতিয়াই মই মহান সেৱা কৰাৰ সুযোগ পাওঁ, মৰবিৰ লোকসকলে এতিয়াও একে সেৱাৰ মনোভাৱৰে কাম কৰিবলৈ অনুপ্ৰাণিত কৰে। আৰু ভূমিকম্পৰ পিছত কচ্ছৰ গৌৰৱ বৃদ্ধি পোৱাৰ লগে লগে মৰবিয়ে গুজৰাটীসকলৰ শক্তিক এনে দুৰ্যোগক এক সুযোগলৈ পৰিৱৰ্তন কৰিবলৈও কৈছে। আজি, যদি আপুনি দেখে, কওঁক চীনা মাটি উৎপাদন, টাইলবোৰে কাম কৰা, ঘড়ী নিৰ্মাণৰ কাম কৰা, মৰবিও এনে এক ঔদ্যোগিক কাৰ্যকলাপৰ কেন্দ্ৰ হৈ পৰিছে। অন্যথা, প্ৰথমতে, মাচ্চু বান্ধৰ চাৰিওফালে ইটাৰ পাত্ৰৰ বাহিৰে একো দেখা পোৱা নাছিল। ডাঙৰ চিমনি আৰু ইটাৰ চুল্লি, আজি মৰবি গাম্ভীৰ্য আৰু সম্ভ্ৰমেৰে থিয় হৈ আছে। আৰু মই আগতেও কৈছিলো, এফালে মৰবি, আনফালে ৰাজকোট আৰু তৃতীয়ফালে জামনগৰ। জামনগৰৰ পিতল উদ্যোগ, ৰাজকোটৰ অভিযান্ত্ৰিক উদ্যোগ আৰু মৰবিৰ ঘড়ী উদ্যোগে কয় যে চিৰামিকৰ উদ্যোগ। যদি আমি এই তিনিটাৰ ত্ৰিভুজটো চাওঁ, এনে লাগে যে আমাৰ ওচৰলৈ এটা নতুন মিনি-জাপান আহি আছে। আৰু আজি মই এইটো দেখিছোঁ, যেতিয়া মই সৌৰাষ্ট্ৰৰ ভিতৰলৈ আহো, তেতিয়া এনে ত্ৰিভুজ উদ্ভৱ হৈছে, আৰু এতিয়া ইয়াৰ পিছফালে থিয় হৈ থকা কচ্ছো অংশীদাৰ হৈ পৰিছে। আমি ইয়াক যিমান ব্যৱহাৰ কৰিম, আৰু মৰবিত আন্তঃগাঁথনি যিদৰে বিকশিত হৈছে, ই মুখ্যতঃ সকলোৰে সৈতে সম্পৰ্কিত। এই অৰ্থত মৰবি, জামনগৰ, ৰাজকোট আৰু এই ফালে কচ্ছ। এক প্ৰকাৰে, এক শক্তিশালী, ক্ষুদ্ৰ-স্তৰৰ কেন্দ্ৰ যি নতুন চাকৰি সৃষ্টি কৰে, এক কেন্দ্ৰ হিচাপে আত্মপ্ৰকাশ কৰিছে। আৰু তেওঁ দেখাৰ লগে লগে, মৰবিয়ে এখন ডাঙৰ চহৰৰ ৰূপ ল'বলৈ আৰম্ভ কৰিলে, আৰু মৰবিয়ে নিজৰ পৰিচয় প্ৰস্তুত কৰিলে। আৰু আজি, মৰবি সামগ্ৰী বোৰ পৃথিৱীৰ বহুতো দেশত উপনীত হৈছে। যাৰ বাবে মৰবিৰ এক পৃথক ধাৰণা সৃষ্টি হৈছে, আৰু এই ধাৰণা যি সাধু, মহাত্মা যিসকলে পৃথিৱীত কোনো বা আন কাম কৰিছিল, যেতিয়া স্বাভাৱিক জীৱন আছিল, তেওঁলোকে তপস্যা কৰিছিল, আমাক দিশ দিছিল আৰু এইটো তাৰ ফল। আৰু আপুনি আপোনাৰ গুজৰাটলৈ য'তেই চাওঁক, বিশ্বাস-বিশ্বাসৰ কাম চলি থাকে, দাতাৰ কোনো অভাৱ নাই, যদি আপুনি কোনো শুভ কাম ৰখাৰ বাবে বাহিৰলৈ যায়, তেন্তে আপুনি তথ্যৰ এক দীঘলীয়া শাৰী দেখিবলৈ পাব। আৰু ই এক প্ৰকাৰৰ প্ৰতিযোগিতাত পৰিণত হৈছে। আজি কাথিয়াৱাড এক প্ৰকাৰে যাত্ৰাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰিছে, মই ক'ব পাৰোঁ, আন কোনো জিলা নাই য'ত এমাহত হাজাৰ হাজাৰ লোক বাহিৰৰ পৰা নাহে। ই কাথিয়াৱাডৰ এক নতুন শক্তি সৃষ্টি কৰিছে। মোৰ সমুদ্ৰতীৰৰ প্ৰতিধ্বনিও এতিয়া প্ৰতিধ্বনিত হৈছে, মই কালি উত্তৰ-পূবৰ ৰাজ্যসমূহৰ ভাতৃসকলক, ছিকিম, ত্ৰিপুৰা, মণিপুৰৰ লোকসকলক লগ কৰাৰ সুযোগ পাইছিলো। তেওঁলোক সকলোৱে কেইদিনমান আগতে গুজৰাটলৈ আহিছিল, আৰু তেওঁলোকৰ ছোৱালীক বিয়া দিবলৈ বিভিন্ন সামগ্ৰী-সঁজুলিবোৰৰ অংশীদাৰ হৈছিল, এইসকললোক শ্ৰীকৃষ্ণ আৰু ৰূক্মিণীৰ বিয়াত ৰূক্মিণীৰ ফালৰ পৰা আহিছিল। আৰু এই ঘটনাই নিজকে শক্তি প্ৰদান কৰে, সমগ্ৰ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চল বিশ্বৰ মাধৱপুৰমেলাত ফুলি উঠিছিল য'ত ভগৱান কৃষ্ণৰ বিবাহ হৈছিল, যি পূৱ আৰু পশ্চিমৰ বিস্ময়কৰ ঐক্যৰ উদাহৰণ দিছিল। আৰু তাৰ পৰা অহা লোকসকলৰ হাতৰ কাৰুশিল্প বিক্ৰীয়ে উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ বাবে ভিতৰৰ এক বৃহৎ উৎস সৃষ্টি কৰিছে। আৰু এতিয়া মই ভাবো এই মাধৱপুৰ মেলাখন গুজৰাটতকৈ ভাৰতত অধিক বিখ্যাত হ'ব। অৰ্থনৈতিক কাৰ্যকলাপ যিমানে বাঢ়িব, তেওঁ কচ্ছৰ ৰণত ৰণোৎসৱৰ আয়োজন কৰিছিল, আৰু এতিয়া যিয়ে ৰানোৎসৱলৈ যাব লাগিব তেওঁ ভায়া মৰবিলৈ যাব লাগিব। অৰ্থাৎ, মৰবিয়ে বাটত ইয়াৰ লাভালাভ লাভ কৰে, আপোনাৰ মৰবিৰ ঘাইপথৰ চাৰিওফালে বহুতো হোটেল নিৰ্মাণ কৰা হৈছে। ইয়াৰ কাৰণ আছিল কচ্ছত মানুহৰ সমাৱেশ, সেয়েহে মৰবিয়েও ইয়াৰ সুবিধা লাভ কৰিছিল, আৰু যেতিয়া উন্নয়ন হয়, আৰু এনেদৰে এটা মৌলিক বিকাশ হয়, ই দীৰ্ঘম্যাদী সুখকাৰীৰ কাৰণ হৈ পৰে। ই দীঘলীয়া সময়ৰ প্ৰণালীৰ এটা অংশ হৈ পৰে, আৰু এতিয়া আমি গিৰনাৰত এটা ৰজ্জুপথ নিৰ্মাণ কৰিছো, আজিও জীৱনত সপোন দেখা বৃদ্ধসকল, যি গিৰনাৰলৈ যাব নোৱাৰিলে, কঠিন আৰোহণৰ বাবে, এতিয়া ৰজ্জুপথ নিৰ্মাণ কৰা হৈছে, তেতিয়া সকলোৱে মোক কয় যে ৮০-৯০ বছৰীয়া জ্যেষ্ঠসকলেও তেওঁলোকৰ সন্তানক আনিছে, আৰু তেওঁলোকে আশীৰ্বাদ লাভ কৰিছে। কিন্তু একে সময়তে বিশ্বাস আছে, কিন্তু ভিতৰৰ বহুতো উৎস সৃষ্টি হৈছে। চাকৰি আছে, আৰু ভাৰতৰ ইমান বৃহৎ শক্তি আছে যে আমি একো ধাৰ নোলোৱাকৈ ভাৰতৰ পৰ্যটনৰ বিকাশ কৰিব পাৰোঁ। ইয়াক প্ৰকৃত অৰ্থত সম্প্ৰচাৰ কৰক, আৰু তাৰ বাবে প্ৰথম চৰ্তটো হ'ল যে সকলো তীৰ্থস্থানত এনে পৰিচ্ছন্নতা থাকিব লাগে, তাৰ পৰা মানুহক পৰিষ্কাৰ পৰিচ্ছন্নতা গ্ৰহণ কৰিবলৈ শিকোৱা উচিত। অন্যথা, আমি আগতে জানো যে মন্দিৰত প্ৰসাদৰ বাবে ইমান সমস্যা হৈছে, আৰু এতিয়া মই দেখিছোঁ যে মন্দিৰত পেকিংত প্ৰসাদো পোৱা যায়। আৰু যেতিয়া মই প্লাষ্টিক ব্যৱহাৰ নকৰিবলৈ কৈছিলো, মন্দিৰবোৰে আৰু প্লাষ্টিকত প্ৰসাদ নিদিয়ে, য'ত বৃহৎ পৰিমাণৰ গুজৰাট মন্দিৰে প্লাষ্টিকত প্ৰসাদ নিদিয়ে। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে যে মন্দিৰ আৰু সাধু, মহাপুৰুষসকলৰ দৰে সমাজ, পৰিৱৰ্তন, সংগ সলনি কৰে, আৰু সেই সম্পৰ্ক অনুসৰি কেনেদৰে সেৱা কৰিব লাগে তাৰ বাবে নিৰন্তৰ কাম কৰে। আৰু পৰিৱৰ্তন আনি থাকক, ইয়াৰ পৰা কিবা শিকা, ইয়াক আমাৰ জীৱনলৈ অনা, আৰু আমাৰ জীৱনত ইয়াৰ পৰা সৰ্বাধিক লাভ কৰাটো আমাৰ কাম। এয়া স্বাধীনতাৰ অমৃত মহোৎসৱৰ সময়, বহুতো মহাপুৰুষে দেশৰ স্বাধীনতাৰ বাবে ত্যাগ কৰিছে। কিন্তু তাৰ আগতে এটা কথা মনত ৰাখিব লাগে যে ১৮৫৭ চনৰ আগতে স্বাধীনতাৰ সমগ্ৰ পৃষ্ঠভূমিয়ে আধ্যাত্মিক চেতনাৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰিছিল। সাধু, মহাধমনী, ঋষি, ঋষি, এই দেশৰ ঋষি, ভক্ত, আচাৰ্য আৰু ভক্তি যুগ আৰম্ভ হৈছিল, সেই ভক্তি যুগে ভাৰতৰ চেতনাক জ্বলাই তুলিছিল। আৰু ইয়াৰ পৰা, স্বাধীনতা আন্দোলনই এক নতুন শক্তি লাভ কৰিছে, ইয়াৰ এটা সাধু শক্তি, এক সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য, ইয়াৰ এক শক্তি আছে, যি সৰ্বজন হিতাই, সৰ্বণ সুখয়, সৰ্বজন, সৰ্বজনৰ কল্যাণৰ বাবে সামাজিক জীৱনত সদায় কিছু কাম কৰি আহিছে, আৰু তাৰ বাবে, হনুমান জীৰ কথা মনত ৰখাৰ অৰ্থ হৈছে সেৱাভাৱ-সমৰ্পণ। হনুমানজীয়ে ইয়াত শিকাইছে, হনুমানজীৰ ভক্তি সেৱাৰ ৰূপত আছিল। হনুমানজীৰ ভক্তি সমৰ্পণৰ ৰূপত আছিল। হনুমানজীয়ে কেতিয়াও কেৱল ৰীতি-নীতিৰ ভক্তি কৰা নাছিল, হনুমানজীয়ে নিজকে মচি পেলাই, সাহস কৰি, বীৰত্ব কৰি নিজৰ সেৱাৰ উচ্চতা বৃদ্ধি কৰিছিল। আজিও যেতিয়া আমি স্বাধীনতাৰ ৭৫ বছৰ উদযাপন কৰি আছোঁ, আমাৰ ভিতৰত সেৱাৰ মনোভাৱ যিমানে শক্তিশালী হ'ব, ই সিমানেই পৰোপকাৰী হ'ব, সমাজখন জীৱন-সংযোগী হৈ উঠিব। এই ৰাষ্ট্ৰখন অধিক শক্তিশালী হ'ব, আৰু আজি ভাৰত এনেকুৱা, ই একেবাৰে চলিব নোৱাৰে, আৰু এতিয়া আমি সাৰ পাই থাকোঁ বা টোপনি যাওঁ, কিন্তু আগবাঢ়ি নোযোৱাকৈ, কোনো মুক্তি নাই, পৃথিৱীৰ পৰিস্থিতি এনে হৈ পৰিছে, আজি সমগ্ৰ বিশ্বই ক'বলৈ আৰম্ভ কৰিছে যে ই স্বাৱলম্বী হ'ব লাগিব। এতিয়া যেতিয়া মই সাধুসকলৰ মাজত বহি আছোঁ, আমি মানুহক শিকোৱা উচিত নহয়, স্থানীয়লোকৰ বাবে মাত মাতিব নালাগে, স্থানীয়ৰ বাবে মাত মাতিব লাগে, ইয়াক নিৰন্তৰ কৈ থাকিব লাগে নেকি যে নহয়। কেৱল আপোনাৰ দেশত যি তৈয়াৰ কৰা হৈছিল, আপোনাৰ লোকৰ দ্বাৰা তৈয়াৰ কৰা হৈছিল, ঘৰত আপোনাৰ কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ বস্তু, সৃষ্টি হোৱা পৰিৱেশ ব্যৱহাৰ কৰক, আপুনি ভাবে কিমান জন লোকে নিযুক্তি পাব। বাহিৰৰ পৰা অনাটো ভাল, যদিও ১৯-২০ ৰ পাৰ্থক্য থাকে, কিন্তু যদি ভাৰতৰ মানুহে ইয়াক বনাইছে, যদি আপুনি ভাৰতৰ ধনেৰে নিৰ্মিত, যদি ইয়াত ভাৰতৰ ঘামৰ গোন্ধ থাকে, যদি ইয়াত দেশৰ গোন্ধ থাকে, তেন্তে ইয়াৰ গৌৰৱ আৰু ইয়াৰ আনন্দই বেলেগ। আৰু তেওঁ জোৰ দিছিল যে তেওঁৰ সাধু আৰু মহাপুৰুষসকলে ভাৰতত তৈয়াৰ কৰা বস্তু কিনিবলৈ য'লৈ যায় তালৈ যাব। তথাপিও, ভাৰতৰ ভিতৰত জীৱিকাৰ বাবে কোনো সমস্যা নাই, এনে এটা দিন সন্মুখলৈ আহিব লাগে, আৰু যেতিয়া আমি হনুমানজীক প্ৰশংসা কৰোঁ যে হনুমানজীয়ে এনে কৰিছিল, তেতিয়া তেওঁ এইটো কৰিছিল। কিন্তু হনুমানজীয়ে যি কৈছিল সেয়া আমাৰ জীৱনৰ ভিতৰৰ অনুপ্ৰেৰণা। হনুমানজীয়ে সদায় কয়:
''सो सब तब प्रताप रघुराई, नाथ न कछू मोरि प्रभुताई'',
অৰ্থাৎ, তেওঁ সদায় ভগৱান ৰামক তেওঁৰ প্ৰতিটো কামত তেওঁৰ প্ৰতিটো সফলতাৰ কৃতিত্ব দিছিল, তেওঁ কেতিয়াও কোৱা নাছিল যে এইটো মোৰ বাবে হৈছিল। ভগৱান ৰামৰ কাৰণে যি ঘটিছে সেয়া ঘটিছে। আজিও, ভাৰত য'তেই উপনীত হৈছে, য'তেই ই অধিক সমাধান কৰিব বিচাৰে, একমাত্ৰ উপায় আছে, আমি সকলো ভাৰতৰ নাগৰিক। আৰু সেইটোৱেই শক্তি। মোৰ বাবে, ১৩০ কোটি মোৰ দেশবাসী, তেওঁলোক ৰামৰ প্ৰকৃতি। তেওঁৰ সংকল্পৰ সৈতে, দেশ খন আগবাঢ়ি ছে। তেওঁৰ আশীৰ্বাদৰ সৈতে, দেশ আগবাঢ়িছে। আহক সেই অনুভৱৰ সৈতে আগবাঢ়ো, এই অনুভৱৰ সৈতে, মই আকৌ এবাৰ এই পৱিত্ৰ অনুষ্ঠানটোত আপোনালোকক শুভকামনা জনাইছো। মই হনুমানজীৰ শ্ৰীচৰণত সেৱা জনাইছো।
বহু বহু ধন্যবাদ!
